.00.

Już od dobrych paru minut wpatruje się w widok zachodzącego nad Nowym Yorkiem słońca. Ogromny ruch i gwar na ulicach. No tak, ludzie wracają z pracy. To chyba najlepszy moment podczas całego dnia. Nic nas już nie obchodzi, a jedyne na co mamy ochotę to rzucenie się na łóżko i odcięcie się od rzeczywistości. Każdy mija się z udawanym, a może czasem szczerym uśmiechem. Jednak pod tym uśmiechem kryją się wielkie doznane krzywdy, niespełnione marzenia i miłość, która zamiast szczęścia ofiarowała ból. Czy ze mną jest podobnie?
Tłum ludzi, a samotność. To smutne. Człowiek długo potrafi pamiętać, niebywale długo. Czy Ty, tak jak i ja, myślałeś, że miłość cie uratuje? Z pewnością. Jednak miłość zmiażdżyła moje serce.
- Pamiętasz? - budzi się moja podświadomość - Ach tak, jak mogłabyś zapomnieć. Tylko nie umieraj wewnątrz. Tak trudno tam zmartwychwstać - dodaje głos, który znajduje się w głowie każdego z nas.
Wiem. Nie umieraj, bo czymże bylibyśmy gdyby nie ból? Nie docenialibyśmy szczęścia, które na nas czeka.
Na pewno czeka.
 A może ja już straciłam nadzieję? 

Na chwilę przymykam oczy, by powstrzymać łzy i przykładam czoło do chłodnej tafli szkła, tym samym czując lekkie ukojenie. To już dziś, dzień w którym przejmę całą firmę ojca. To ogromna odpowiedzialność i zaszczyt. Ale myślę, że podołam temu zadaniu. Chciałabym, żeby rodzice byli ze mnie dumni. Nie każdy w wieku 25 lat dostaje taką szansę. Mój cel? Nie spieprzyć tego. 

Moje rozmyślanie przerywa ciche pukanie do drzwi. Delikatnie obracam się w tamtą stronę. Spostrzegam ojca z wielkim uśmiechem na twarzy. Ponownie spoglądam w stronę Nowego Yorku. Zaraz potem czuję, że mężczyzna stoi tuż obok mnie. 

- Gotowa? - pyta.

- Oczywiście - odpowiadam zaraz po wypuszczeniu powietrza. 

- To chodźmy - mówi idąc w kierunku drzwi.

Jednym ruchem odgarniam nerwowo włosy do tyłu. Następnie poprawiam dość obcisłą małą czarną. Unoszę głowę do góry i pewnym krokiem wychodzę z biura ojca, a już niebawem mojego. 

Idę korytarzem, na którym nie ma ani jednej żywej duszy. Nie ma co się dziwić, była 19.00. O tej porze wszyscy są już w domu. Zmierzam do końca przestronnego korytarza. Zatrzymuję się przy ogromnych, szklanych drzwiach. Głośno przełykam ślinę, tym samym eliminując suchość w gardle. 

Kiedy jestem na to gotowa, ciągnę za klamkę, by zaraz potem znaleźć się w sali konferencyjnej.

♥

Hej!

Jestem?

A jednak :P

Tu na górze znajduje się prolog kolejnej opowieści. 

Pisałam go w nocy, bo jakoś mnie natchnęło. 

Jednak nie jestem pewna czy pociągnę dalej tą historię.

Może się zawieszę i nic więcej nie uda mi się napisać?

Nie mam pojęcia.

Mam jednak nadzieję, że prolog się Wam spodobał :)

Może po prostu potrzebuję motywacji do dalszego pisania?

Więc jeśli macie chęć poznawania dalszych losów bohaterów tego opowiadania, zostawcie po sobie ślad.

Chętnie poznam Waszą opinię!

Liczę na Wasze komentarze.

Zmotywujcie mnie, proszę.

Chce wiedzieć czy po zakończeniu tamtej historii, ktoś tu jeszcze został ;)

Czekam

Ola